همزمان با کابل، تظاهرکنندگان صبح امروز در ولایت دایکندی هم در اعتراض به دستگیری علیپور توسط امنیت ملی، با شعار مرگ بر اشرف غنی و حکومت وحدت ملی، دست به اعتراض زده و خواهان آزادی او شدند.
معترضان تعمیر ولایت را سنگباران کردند.
آنها همچنین دروازه ولایت دایکندی را بسته و از حکومت محلی خواسته اند تا پاسخ روشنی درباره رهایی علیپور بدهد؛ در غیر آن، حق بازکردن دروازه ولایت را ندارد.
در بامیان هم هزاران نفر از شهروندان این ولایت برای دومین روز پیاپی دست به اعتراض زده و دو پسته اطراف فرماندهی پولیس این ولایت را به آتش کشیده اند.
تظاهرکنندگان بامیان بار دیگر به حکومت هشدار داده اند که در صورت عدم رهایی علیپور آنان تمامی ادارت دولتی بامیان را مسدود و یک دولت خودمختار اعلام خواهند کرد.
معترضان خشمگین، اطرف فرماندهی پولیس بامیان را محاصره کرده اند.
همانگونه که تاکنون در واکنش های خشمگینانه مردم در ولایت های مختلف به ویژه دایکندی و بامیان و کابل، بازتاب یافته، حکومت با بازداشت قوماندان شمشمیر، اشتباه غیر قابل جبرانی را مرتکب شده است. بازی با آتش قدرت مردم از سوی حکومتی که به شدت از بحران مشروعیت رنج می برد، هرگز عاقلانه نیست.
قوماندان علیپور، بخشی از این مردم است و دولت نمی تواند هم به حمایت های بی دریغ مردم، چشم داشته باشد و هم حامیان و مدافعان آنها را بی محابا به بند بکشد.
قوماندان شمشیر نه تروریست است و نه اقدامی علیه دولت و امنیت ملی کشور، مرتکب شده است. او برای دفاع از مردم مناطق مرکزی در برابر ستم هایی به پا خاسته که تروریست های قوم گرا و فاشیست علیه آنها روا می داشتند. فرمانده علیپور، نه حکومت خودمختار و مستقل اعلام کرده و نه علیه نیروهای امنیتی، اقدام مسلحانه و مرگبار نموده است.
دستگیری او بخشی از یک جو تبلیغاتی بزرگتر است که طی هفته های اخیر، حول محور لشکر فاطمیون و بزرگنمایی خطر آن برای امنیت افغانستان، از سوی رسانه های امریکایی و انگلیسی راه اندازی شده است. این در حالی است که نه فاطمیون، علیه امنیت افغانستان به کار گرفته شده اند و نه قوماندان شمشیر، ارتباطی با لشکر فاطمیون داشته است.
این اقدامات بخشی از اقدامات قومی سیاست گذاران امنیتی دولت است که تنها به سود تروریست ها تمام می شود و با قومی کردن جنگ جاری در افغانستان، می خواهند اعمال و رفتارهای تروریست های طالبان و... را توجیه و لاپوشانی کنند.
دولت اگر به راستی نگران امنیت افغانستان است، به جای بزرگنمایی خطر فاطمیون و دامن زدن به تبلیغات واهی علیه این نیرو و نیز دستگیری فرماندهان مبارز و ضد تروریستی مردمی مانند فرمانده علیپور، با دشمنان واقعی نظام و مردم افغانستان مبارزه کند؛ دشمنانی که سال هاست برای براندازی دولت، فعالیت مسلحانه می کنند و با پول و امکانات و تجهیزات و حمایت های همه جانبه پاکستان و عربستان سعودی و امارات و امریکا و انگلیس و اسراییل و... افغانستان را به خاک و خون می کشند.
در حالی که ارگ ریاست جمهوری، به مذاکرات اشغالگرانه امریکا با طالبان، دلگرم است، طالبان هر روز فاجعه می آفرینند و جنایت می کنند و داعش که مورد حمایت ناتو و امریکا و اعراب است، در سکوت، به توسعه پایگاه های خود در افغانستان ادامه می دهد؛ اما نیروهای استخباراتی، برای به دام انداختن یک فرمانده ضد تروریستی مردمی، بسیج می شوند و کشور را به سمت بحران ها و بی ثباتی های بیشتر هدایت می کنند.
هزاره ها و شیعیان در ۱۷ سال گذشته، اصلی ترین حامیان نظام بوده اند و اینهمه به رغم همه بی مهری های ناجوانمردانه و آشکار و تبعیض آمیز دولت مرکزی علیه آنها بوده است؛ اما در مقابل، پاسخ دولت، واگذاشتن این مردم به کام تروریست های مزدور پاکستان و اعراب و امریکا و دستگیری نامردانه فرماندهان آنان بوده است.
وقتی این عملکرد دولت با اعتراض های مدنی جوانان خشمگین با دست های خالی، رو به رو می شود، نیروهای دولتی، با گلوله های جنگی، آنها را به خاک و خون می کشند تا به این ترتیب، حلقه ظلم و ستم مشترک دولت و طالبان و خارجی ها علیه این مردم صبور و صلح جو، کامل شود.
اما عاقبت بازی با آتش قدرت مردم، برای آینده دولت و نظام، به شدت خطرناک است. مردم اگر از خون شان گذشتند، دیگر هیچ مصلحت دیگری برای شان اهمیت ندارد و دولت با گلوله های جنگی و ارتش های غربی و تروریست های آماده انتحار هم نمی تواند آنها را مهار کند.
معترضان تعمیر ولایت را سنگباران کردند.
آنها همچنین دروازه ولایت دایکندی را بسته و از حکومت محلی خواسته اند تا پاسخ روشنی درباره رهایی علیپور بدهد؛ در غیر آن، حق بازکردن دروازه ولایت را ندارد.
در بامیان هم هزاران نفر از شهروندان این ولایت برای دومین روز پیاپی دست به اعتراض زده و دو پسته اطراف فرماندهی پولیس این ولایت را به آتش کشیده اند.
تظاهرکنندگان بامیان بار دیگر به حکومت هشدار داده اند که در صورت عدم رهایی علیپور آنان تمامی ادارت دولتی بامیان را مسدود و یک دولت خودمختار اعلام خواهند کرد.
معترضان خشمگین، اطرف فرماندهی پولیس بامیان را محاصره کرده اند.
همانگونه که تاکنون در واکنش های خشمگینانه مردم در ولایت های مختلف به ویژه دایکندی و بامیان و کابل، بازتاب یافته، حکومت با بازداشت قوماندان شمشمیر، اشتباه غیر قابل جبرانی را مرتکب شده است. بازی با آتش قدرت مردم از سوی حکومتی که به شدت از بحران مشروعیت رنج می برد، هرگز عاقلانه نیست.
قوماندان علیپور، بخشی از این مردم است و دولت نمی تواند هم به حمایت های بی دریغ مردم، چشم داشته باشد و هم حامیان و مدافعان آنها را بی محابا به بند بکشد.
قوماندان شمشیر نه تروریست است و نه اقدامی علیه دولت و امنیت ملی کشور، مرتکب شده است. او برای دفاع از مردم مناطق مرکزی در برابر ستم هایی به پا خاسته که تروریست های قوم گرا و فاشیست علیه آنها روا می داشتند. فرمانده علیپور، نه حکومت خودمختار و مستقل اعلام کرده و نه علیه نیروهای امنیتی، اقدام مسلحانه و مرگبار نموده است.
دستگیری او بخشی از یک جو تبلیغاتی بزرگتر است که طی هفته های اخیر، حول محور لشکر فاطمیون و بزرگنمایی خطر آن برای امنیت افغانستان، از سوی رسانه های امریکایی و انگلیسی راه اندازی شده است. این در حالی است که نه فاطمیون، علیه امنیت افغانستان به کار گرفته شده اند و نه قوماندان شمشیر، ارتباطی با لشکر فاطمیون داشته است.
این اقدامات بخشی از اقدامات قومی سیاست گذاران امنیتی دولت است که تنها به سود تروریست ها تمام می شود و با قومی کردن جنگ جاری در افغانستان، می خواهند اعمال و رفتارهای تروریست های طالبان و... را توجیه و لاپوشانی کنند.
دولت اگر به راستی نگران امنیت افغانستان است، به جای بزرگنمایی خطر فاطمیون و دامن زدن به تبلیغات واهی علیه این نیرو و نیز دستگیری فرماندهان مبارز و ضد تروریستی مردمی مانند فرمانده علیپور، با دشمنان واقعی نظام و مردم افغانستان مبارزه کند؛ دشمنانی که سال هاست برای براندازی دولت، فعالیت مسلحانه می کنند و با پول و امکانات و تجهیزات و حمایت های همه جانبه پاکستان و عربستان سعودی و امارات و امریکا و انگلیس و اسراییل و... افغانستان را به خاک و خون می کشند.
در حالی که ارگ ریاست جمهوری، به مذاکرات اشغالگرانه امریکا با طالبان، دلگرم است، طالبان هر روز فاجعه می آفرینند و جنایت می کنند و داعش که مورد حمایت ناتو و امریکا و اعراب است، در سکوت، به توسعه پایگاه های خود در افغانستان ادامه می دهد؛ اما نیروهای استخباراتی، برای به دام انداختن یک فرمانده ضد تروریستی مردمی، بسیج می شوند و کشور را به سمت بحران ها و بی ثباتی های بیشتر هدایت می کنند.
هزاره ها و شیعیان در ۱۷ سال گذشته، اصلی ترین حامیان نظام بوده اند و اینهمه به رغم همه بی مهری های ناجوانمردانه و آشکار و تبعیض آمیز دولت مرکزی علیه آنها بوده است؛ اما در مقابل، پاسخ دولت، واگذاشتن این مردم به کام تروریست های مزدور پاکستان و اعراب و امریکا و دستگیری نامردانه فرماندهان آنان بوده است.
وقتی این عملکرد دولت با اعتراض های مدنی جوانان خشمگین با دست های خالی، رو به رو می شود، نیروهای دولتی، با گلوله های جنگی، آنها را به خاک و خون می کشند تا به این ترتیب، حلقه ظلم و ستم مشترک دولت و طالبان و خارجی ها علیه این مردم صبور و صلح جو، کامل شود.
اما عاقبت بازی با آتش قدرت مردم، برای آینده دولت و نظام، به شدت خطرناک است. مردم اگر از خون شان گذشتند، دیگر هیچ مصلحت دیگری برای شان اهمیت ندارد و دولت با گلوله های جنگی و ارتش های غربی و تروریست های آماده انتحار هم نمی تواند آنها را مهار کند.
